Een man uit India vloog naar Europa. Toen hij bij aankomst minutenlang bleef stilstaan vroeg men hem: wat ben je aan het doen? De man antwoordde: “Ik wacht tot mijn voetstappen er zijn.” Met dank aan Martin voor deze prachtige vertelling.
Zo voelde dat ook voor mij toen ik in oktober 2011 in Tanzania op Kilimanjaro Airport in het vliegtuig stapte en de volgende dag mijn voeten op Nederlandse bodem zette. Maar of mijn voetstappen er al waren…? Twee weken bouwen, beleven, genieten, ruiken, lachen, huilen, begrijpen, loslaten, zien, ontmoeten, knuffelen, verbazen en verbinden in Tanzania hebben een hele diepe indruk gemaakt. Een deel van mij is daar nog… Wat een reis, wat een mensen, wat een energie: Tanzania heb ik in mijn hart gesloten… Met als symbool mijn kleine grote Tanzaniaanse liefde: Sara! Het buurmeisje van de bouwplek waar wij werkten. Vanaf de eerste dag dat wij daar gingen bouwen heb ik Sara in mijn hart gesloten. Een prachtgrietje dat ondanks de ellende zo onbevangen, positief, blij en puur in het leven staat.
‘Happiness never decreases by being shared – Buddha’. Dat is wat ik in Tanzania heb gedaan: delen wat ik heb; anderen een beetje gelukkiger maken. Samen (pamoja) met mensen in Tanzania bouwen aan hun toekomst! Uitgaande van hun kracht, op basis van vertrouwen, respect voor elkaar en eigen verantwoordelijkheid. Want dat is de basis van een relatie tussen mensen. Waar ook ter wereld.
~ Anne ~
